Da Wulf un de sewwe Geislein - online - Mitmachwörterbuch Wittgensteiner Platt

Suchen
Direkt zum Seiteninhalt

Hauptmenü:

Da Wulf un de sewwe Geislein

Märchen
Da Wulf un die sewwe Geislein.
Ee Wittjesteener Platt (Hemschela, Römmelaand) vo Dr. Peter Kickartz.


Es wor emol e aale Geiß, die had sewwe junge Lämmer und had se lieb, wie e Modder ähre Kenner lieb hod. Eenes Daages wull se en Waald geh un Fürrer holle, do riff se alle sewwe Kenner herbei un saad: „Liewe Kenner, ech well en Waald geh, basst of verm Wolf! Wenn hä rekemmt, fresst hä öch alle med Haud un Hoor. Der Besewicht verstellt sich oft, awwa o der raue Stemme un o sein schwoaze Fisse kinnt ehr`n erkenne.“ Die Lämmer saaren: „Liewe Modder, mer bassen of ins of, dü brüjesd der kee Sorje ze mache un kannst rüch fordgeh.“ Do meckerte die Aale un mochde sich of 'n Weg.


Es dürte ned lange, do kloppde immed o de Hausdeere un riff: „Machd of, ehr liewe Kenner, euje Modder äss do un hod jerem vo öch wos med gebrocht!“ Awwa die Lämmer hoden o der raue Stemme, derres da Wolf wor. „Mer machen ned of“ riffen se, „dü best ned inse Modder, die hod e feine un liebliche Stemme; awwa deine äss rau, dü best da Wolf!“

Do ging da Wolf foad ee nen Lore und kiff e großes Stegge Kreire, frass se un mochde domed sei Stämme fein. Da kam hä zeregge, kloppde o de Hausdeere un riff: „Machd off, ehr liewe Kenner, euje Modder äss do un hod jerem vo öch wos med gebrochd“. Awwa dä Wolf had sei schwoaze Pode ee d‘s Fensder geläd, dos saajen de Kenner un riffen: „Mer machen ned off, inse Modder hod ke schwoaze Fisse wie dü; dü best da Wolf.“

Do liff da Wolf no`m Bäcker un saad:“ Ech hon mech om Füss gestosse, mach mer Deeg drewwer!“ Wie em der Bäcker die Pode besträche had, liff hä nom Meller un saad: "Straab mer we-ißes Mähl of mei Pode!“ Der Meller dochde: „Der Wolf well immed bescheisse“ un weigerte sech, awwa dä Wolf saad: „Wenn dü dos ned düst, fräss ech dech!“ Do fächdete sech der Meller un mochde'm de Pode we-iss. Jo, so sein de Mansche.

Nü ging der Besewicht e drädes mol no der Hausdeere, kloppde o un saad: „Machd mer of, Kenne, eue liewes Modderche äss heeme komme un hod jerem vo öch wos aus dem Waald med gebrochd.“ De Lämmer riffen: „Weiss ins aschd die Pode, domed mer wessen, des dü inse liewes Modderche best.“ Do leere hä de Pode ee d's Fensda, un wie se sajen, des se we-iss woren, glöweden se, es wer alles wohr, wos he saad un mochden de Deere off. Wer awwa re kam, dos wor da Wolf. Se krejen en Schregge un wullen sech vaschdegge. Eens sprong engern Deisch, dos zwede ee d's Bedde, dos dredde en Owe, dos vierde ee de Keche, dos fünfde een Schrang, dos sächsde enger die Waschschessel, dos sewede ee den Kasde vo der Wandühre. Awwa der Wolf fun se alle un mochde ned lange Ferrerläse; eens nom anerre schluggde hä renger; nür dos Jengsde em Ührekaste, dos fon hä ned. Wie da Wolf sech ausgedowed had, trollte hä sich foad, und leere sech däuse of der griene Wesse enger en Böm un fing o zü schlofe.

Ned lange dono kam die aale Geiss aus`m Wald werrer heeme. Ach, wos müssde se do säh! De Hausdeere stann sperrangelweid of. Deisch, Stiele und Bänke woren emgeschmässe, de Wäschschessel lag ee Schäerwl, de Decke un Kesse woren aus dem Bedde gezoge. Sie süchde ehre Kenne, awwa nirjends woren se ze fänne. Sie riff se no-eneh beim Name, awwa nimmed gab Antwort. Endlich, wie se o dos Jengste kam, do riff e feine Stemme. „Liewe Modder, ech steggen em Ührekaste!“ Sie holde's raus, un es erzalde ehr, des da Wolf gekomme wor un die annere gefrässe had. Do kind ehr öch jo verstelle, wie se ewwer ähre Kenner geheilt hod.

Endlich ging se ee ehrem Jammer naus, un dos Klene liff med. Wie se of de Wesse kamen, do lag da Wolf om Böm un schnarchde, des de Äste zerraden. Se begüggde en vo alle Seire un saag, des sech ee seim Leib etwos regte un zawwelde. „Ach God, dochde se. Sillen mei oame Kenner, di hä züm Owendesse renger gewärjed hod, noch om Läwe sei?“ Do müssde dos Geißlein no heeme löfe und Schere, Nore und Zwänn hole. Da schneed se dem Ungetüm da Wanst off, un kaum had se en Schneed gedo, do streckde schon e Geißlein den Kop raus, un wie se weirer schneed, sprongen alle sächse raus und woren noch alle om Läwe un hadden ken Schore geleere. Dos Ungedier hat se ee der Gier ganz renger geschluggt. Dos wor a Freude! Do dreggten se ähre Modder un heppden wie en Schneirer, der Hochzeit hält. Die Aale awwa saad:“Jetzt ged un sichd Waggersteene, domed wümmer dem goddlose Dia den Leib voll mache, solange es noch em Schlof lejed.“ Do schleppden die sewe Geißlein ee aller Eile de Steene herbei un schdeggden se dem Wolf een Wanst, soveel se do ne bränge kunnen. Do neere em die Aale ganz schwenge sein Wanst zü, des hä naud mägte un sech ned emol wejelde.

Wie der Wolf endlich ausgeschlofe had, mochde hä sech of de Bene, un weil em de Steene em Maje so großen Doschd mochden, woll he no nem Born un trenke. Wie he ofing zü geh un sech hen un her bewejede, stissen de Steene ee seim Leib onenä un rabbelden. Do riff hä:

„Wos rumpeld un pumpeld
E meim Leib rem?
Ech men, es weren sechs Geißlein,
So seins läurer Waggeser!“.

Wie hä do on Born kam un sech ewer d'z Wasser beggde un trenke wull, do zojen en de schwere Steene renger un hä müssde jämmerlich ersäufe. Wie dos de sewwe Geißlein sajen, kamen se herbeigelöfe un riffen laud: „Der Wolf es dood! Der Wolf äss dood!“ Un se danzden med ährer Modder em den Born rem.


(Nach einem Märchen der Gebrüder Grimm in Wittgensteiner Mundart übertragen von Elisabeth Pohl, Birkelbach.. Mit einem Bild von Dr. Peter Kickartz, Bad Berleburg - Hemschlar, Hof Rinthrsbach)

 
Suchen
Zurück zum Seiteninhalt | Zurück zum Hauptmenü