Da Hans woar heilfruh, wie' e uff dämm Paad saß, un su frank un frei veer sech hen gallobbierde. Nu 'nem Weilche mennde hä, 's sill schwinner genn, schnalzde med da Zunge un riff "hopp, hopp." Dos Paad trabde lus un schwubbdiwupp lag da Hans em Grawe. Dos Paad wer ö dachgegegange, hed's ned en Büre uffgehaale. Dä Büre dreeb e Küh veer sech her. Insen Hans rabbelde sech beienanna un mochde sech werra uff de Beene, woar awwa vadrieslich un saad werrra dä Büre: "Es äss ju en schlaachde Spaß, dos Reire, un dos ganz besonnasch, wenn ma uff su ne Mähre geroore äss, wie die hie, die steeßd un eena ronnawaffe düd, dass ma da Hals bräche kann. Ech setzen mech ned mieh du droff. Da lowen ech mer doch öwwe Küh! Du kann eena gemächlich hänna her genn un hot noch jeren Daag Melche, Bodda un Käse owe droff. Hed ech doch nür su e Küh." Du saad da Büre: "Wenn ech deer dumed en Gefalle dünn kann, da wäll ech gäre de Küh feer dos Paad düsche.“ Da Hans woar gäre eevastanne. Da Büre steeg uf'f''s Paad un mochde sech schwinne aus'm Stööb.
Insen Hans woar glegglich ewwa dä Hannel. Wie hä bei 'nem Waddshaus okam, mochde hä Haald, ass ee seiner gruße Freere alles, worre bei sech had, un liss sech feer sei letzte Poar Cent e halwes Glos Bier gäwe. Dunuu dreeb hä sei Küh weira, immer uff dos Doaf vo seina Modda zü. Da Meddaag kam neja, un de Hedze nahm zü. Da Hans kam ee de Heide, du woadde' m ganz heeß, un de Zunge klebde' m em Hals fesde. "Dämm Deng kann gehulfe wäre", duchde da Hans. „Itzd wäll ech mei Küh mälke un ma die Melche hännar da Krage scherre.“ Hä bunn de Küh o 'nen darre Bööm un hing sei Lärakabbe unna dos Irra vo dä Küh. Awwa wie' hä sech ö meeje dood, es kam kenn Drobbe Melche aus dä Zibbel. Un weil hä sech su dabberech ostelle dood, gabb em dos Dia ö noch en Schlag med 'nem Hännerfüss, darre närra ging un e ganze Weile benomme uff'm Borre lag.
Awwa itzd kam en Metzger duher, merrem junge Faggelche uff 'm Schübkann. "Wos sein dos daa fer Streeche", riff da Metzger un hulf dämm gürre Hans uff de Beene. Da Hans vazehlde' m, wos bassierd woar. Dä Metzger reechde' m sei Flasche un saad: " Dränk aschd emuul un komm zü deer. Dei Küh äss e aald Dia. Dos döjed noch züm Zieh orra züm Schlachde! Awwa Melche gedd die ned mieh." - "Ei, joo" saad da Hans, "wer hed dos geduchd. Es äss ju schee, wenn ma su e Dia schlachde kann, dos gedd e Menge Fleesch. Awwa ech machen mer aus Kühfleesch naud; 's äss ma ned saftig genüng. Jo, wer su e jung Faggelche hed, wie dü! Dos deed anaschda schmägge, un da noch die Warschde!" - "Heer her, Hans," saad du da Metzger, "deer zeliewe wäll ech düsche un deer dos Faggelsche fer de Küh losse." - "Wos sein ech deer dankbar," saad da Hans, gabb em de Küh un liss sech dä Strick e de Haand dregge, med dämm dos Diache feste gebunne woar.
Da Hans zog weira un ewwaduchde, wie em doch alles su nu Wunsch ging. Gabb' s e Ewwel, da wodde dos doch glech werra güd. Nü gesellde sech en Boasche zü em, dä had e scheene, we-iße Gans unner' m Oame. Da Hans vazehlde